فیلم «پسرم رسول» از نوجوانی سخن میگوید که اگرچه پدرش را بهظاهر ازدستداده اما با پیداکردن «ابژه مردانگی» به روح عزت دست مییابد.
«داستانهای هزار و یک روز» در خوشبینانهترین حالت، یک کولاژ شبه مستند در حد کلیپ است که در مکتب پستمدرن، کارایی دارد، نه برای قصه و فیلمنامه سینمایی.
جامعه ایران که امروز از وجاهت معنوی در منطقه و جهان برخوردار است، به سینمای تراز و امیدبخش و رویاساز نیاز دارد، نه سینمای رویا ستیز.
در دوران هشت سال دفاع مقدس، بخش زیادی از سربازان پسربچههای ۱۰ تا ۱۷ ساله بودند. در آن ایام خیلی از کسانی که به شهادت رسیدند بچهها و نوجوانانی بودند که در حین بازی در حیاط خانه یا در کوچه، با یک بمب تمام آینده شان تبدیل به خاکستر شد.
فرهنگ عاشورا و محرم مضامینی هستند که هرچقدر در سینمای داستانی به آن کم پرداخت شده، در عوض مستند یکتنه مسئولیت روایت این مضامین را برعهده گرفته است.
جامعه امروز ایران نیازمند روحیه بخشی و غصه زدایی است و تلویزیون بهعنوان یکی از کمهزینهترین و در دسترس ترین رسانههای کشور باید در تحقق آن پرچمدار باشد.
فیلیمو در خبری قابل توجه از میزان دقایق دیده شدن سه سریال خود خبر داد. با اینکه خبری از تعداد مخاطبان نبود؛ اما به نظر میتوان از داده ناقص فیلیمو به اطلاعات نابی دست یافت.
با وجود مخالفتهای عوامل فیلم «دینامیت»، اما در شورای صنفی نمایش تهیهکننده این اثر موافقت اکرانش را اعلام کرده است.
با نزدیک به شدن به انتخابات ریاست جمهوری، باز هم در این مسیر قرار داریم که دولت برای سینما چه برنامهای دارد و چشمانتظار اهالی آن از نوع حمایتهایش هستیم.
در این یادداشت نگاهی خواهیم داشت به چگونگی برگزاری سیوهشتمین جشنواره جهانی فیلم فجر در دلِ کرونا.
جشنواره جهانی فجر نه آن ترجمه واژه فستیوال به معنای شادمانی و جشن گرفتن است و نه آن تعریف دبیر جشنواره مبنی بر گردهمایی مضمونی.
چرا در ماجرای قتل بابک خرمدین، قوه قضاییه، خبرگزاریها، صداوسیما و برخی هنرمندان به جای واکنش درست، درد جامعه را عمیقتر کردند؟!
سینمای فلسطین در مسیر حرکت خود چهار دوره کاملاً متفاوت را تجربه میکند که برای درک آن میبایست زمینههای اجتماعی و سیاسی آن را ارزیابی کرد.
با پیوستن جشنواره جهانی فجر به فهرست جشنوارههای جهانی فیاپف، بار دیگر سینمای ایران توانست اتفاق مهمی را در عرصه بینالمللی رقم بزند.
نکته حائز اهمیت این است که جشنوارههایی چون کن، ونیز، برلین، سن سباستین، لوکارنو، مسکو، کارلووی واری و امثالهم رتبه الف دارند. بنابراین، پرسش ما این است که چگونه باید این رتبه الف را حفظ کرد؟