سوره سینما
پایگاه خبری-تحلیلی سینمای ایران و جهان
مشکل اصلی «من» این‌جاست که به همین عجیب بودن شخصیت اکتفا می‌کند و از این شخصیت متمایزش استفاده چندانی نمی‌برد.
فیلم «هفت ماهگی» به جای تعریف‌کردن قصه، به ترسیم روابط می‌پردازد و هیچ عامل محدودکننده یا ارتباط‌دهنده‌ای هم ندارد.
مشکل چیزی مثل «جشن تولد» این است که اصلا موضوعی در آن محوریت ندارد و اصلا معلوم نیست که فیلم در پی چه هدفی است و از ما انتظار دارد چه چیزی را دنبال کنیم.
فیلم «شکاف»، در برهوت اکران این روزها شاید «قابل دیدن» باشد، اما بعید است که «قابل دفاع» هم محسوب شود.
… اما همه این‌ها روی کاغذ است. «تصورات»ی است که از فیلم داریم نه «خود» فیلم. هیچ‌کدام نتیجه‌گیری مشخصی از تماشای فیلم نیست. صرفا تعدادی دودوتا چهارتاست؛ حساب و کتاب‌هایی ملال‌آور که باعث می‌شود ناشیانه دست فیلمساز را از هر نوع برگ برنده‌ای خالی بدانیم.
«در مدت معلوم» می‌تواند مکررا ثابت کند که دغدغه‌های متعالی و ارزشمند، شاید حسن نیت کسی را نشان دهد و او را به عنوان «آدم خوب»ی بشناساند، ولی برای تبدیل شدن این «آدم خوب» به «فیلمساز خوب» ظرایف دیگری هم لازم است.
انگیزه‌یابی برای سازندگان این قبیل آثار و گشتن دنبال این‌که چرا چنین مباحثی در سینما مطرح می‌شود و وسط کشیدن پای فمینیسم و تاثیرات آن، شاید پیچیده کردن بحث، بیش از حد لزوم باشد.
در بهترین حالت، مهم‌ترین موفقیت اولین فیلم حمیدرضا قطبی می‌تواند این باشد که به عنوان فیلمی «بد» در حافظه پیگیران سینما ثبت نشود.
«ماهی سیاه کوچولو» فیلمی است که از همه جهت ابتر است. مساله چندان عجیبی هم نیست. فیلمی که صرفا به «آپارتمانی نبودن»ش افتخار کند و نفس حضور در لوکیشن جنگل را مزیت بداند، معلوم است که یک نتیجه حداقلی خواهد داد که هیچ‌کس را راضی نمی‌کند.
فیلم «قصه‌گو» است، به این معنا که «می‌خواهد» قصه بگوید. اما هیچ قصه‌ای را به درستی تعریف نمی‌کند. از یکی به دیگری می‌پرد بدون این‌که از قبلی نتیجه گرفته باشد یا بخواهد بگیرد.
«چهارشنبه ۱۹ اردیبهشت» با به وجود آوردن هر دو حس؛ رضایت و همدردی، برای تماشاگرش، به خوبی نشان می‌دهد که «لزوما پایان تلخ تاثیرگذار است و پایان خوش، مضحک» تصور باطلی است و اگر فیلم، متناسب با آن‌چه نمایش داده به پایان برود، بدون شک می‌تواند تاثیرگذار و تامل برانگیز باشد.
اولین حسن «۳۶۰ درجه» این است که برای «سرگرمی» قائل به اهمیت است؛ هم در قصه و هم در نمایش شخصیت‌ها. و در نتیجه از معدود فیلم‌هایی است که تماشاگرش را به یاد ساعت و زمان باقیمانده نمی‌اندازد.
قصه‌ی فیلم، در یک دوران سپری‌شده اتفاق می‌افتد. دورانی که وقتی مرد داد می‌زند، زن حرفش را می‌خورد و سکوت می‌کند. دورانی که برادر بزرگتر اجازه دارد روی برادر کوچکترش دست بلند کند.
هنوز معلوم نیست از اسکار و معرفی فیلم به آن چه انتظاری داریم. این مساله را هم بیش از هر چیز لیست نامزدهای اعلام‌شده نشان می‌دهد.
مهدی مافی 
محمدعلی حیدری 
محمدعلی حیدری 
محمدعلی حیدری 
محمدعلی حیدری 
| نام | کارگردان | ||
|---|---|---|---|
| سال گربه | مصطفی تقی‌زاده | ||
| آسمان غرب | محمد عسگری | ||
| آپاراتچی | علی طاهرفر | ||
| بی‌بدن | مرتضی حسینعلی‌زاده | ||
| پرویز خان | علی ثقفی | ||
| ایلیا، جستجوی قهرمان | سیدعلی موسوی‌نژاد | ||
| تمساح خونی | جواد عزتی |
گاهی خانواده به وسعت تمام کشور است
علی پورمومن: نگهداشتن مخاطب برای تماشای مستند سخت است!
موسیقی الکترونیک بسیاری از آهنگسازان را بیکار کرده است!
طباطبایی: «اخت الرضا» جایگاه زن و تأثیر او در تاریخ را به تصویر میکشد
توضیحات امیر قادری در مورد نشستهای «بر سینمای ایران چه گذشت»
عدم همکاری سازمانها در ساخت مستند «عروس مصری»
رونمایی از ترانه تیتراژ «هیس، هیچی نیس!»
انتشار نسخه ویژه نابینایان «همسر» با صدای مسعود فروتن
رونمایی از تیزر «هیس، هیچی نیس!»
رونمایی از نخستین تیزر «مست عشق»
تیزر جدید سریال «با بابام» رونمایی شد
خیابان سمیه نرسيده به خیابان حافظ ، حوزه هنری
info@sourehcinema.ir
