اکران سه فیلم در یکسال از یک کارگردان و شکست هرسه فیلم و ادامه پرکاری کارگردان، نشاندهندهی چرخهی معیوبی است که تنها در سینمای ایران میتوان آن را ردگیری و مشاهده کرد. تولید فلهای اثاری که بیهیچ نگاهی به مخاطب ساخته میشوند و در صورت عدم برخورداری از حداقل کیفیت فنی هم، باعث کمکار شدن سازندهشان نمیشوند. مهم «ساخته شدن» فیلم است نه «دیده شدن»ش!