به این ترتیب، سرزمین کارتل تلاشی نافرجام در مسیرِ مستندهایی است که بر پیشرویِ حوادث تأکید میکنند و ساختارِ خود را بر این مبنا شکل میدهند. سازندهی سرزمین کارتل میتوانست از اِرول موریس یا پنهبیکر یاد بگیرد که میتوان، هم بیطرف بود و هم پرسشکننده. امّا به جای پند گرفتن از سالهایی که بر سینمای مستند گذشته است؛ از طرحِ پرسشْ طفره رفته و به دامانِ جوابهای منفعلانه میگریزد.