سوره سینما: مشکل فیلمنامه های ایرانی هنوز پابر جاست. یک ایده خوب با پرداختی بد! شاعر زباله ها نمونه ای است از فیلمهایی که در سینمای کشورمان به وفور یافت می شود، فیلمهایی که ایده ی یک خطی خوبی دارند و به قولی تازه ، نو و مطرح نشده هستند اما با پرداخت بد، حیف و قلع و قمع شده اند
سوره سینما: نخست فیلمنامه و سپس اجرای طلا و مس موفقیت آمیز از آب در آمده است و زمان این را به خوبی نشان می دهد
پیکر ابوطالب امام – عکاس جنگ تحمیلی – ساعتی پیش در میان جمعی از هنرمندان عکاس به سوی قطعه هنرمندان بهشت زهرا (س) بدرقه شد.
سوره سینما: از همان اوایل ساخت فیلم شنیدهها حاکی از این بود که «ملک سلیمان» قرار است فارغ از موضوع محتوایی و ارزشی آن در پرداختن به زندگی انبیاء، از لحاظ تکنیک و بهره گیری از جذابیت های بصری در تولید فیلم، نسخه ایرانی «ارباب حلقهها» باشد و اینکه گفته میشد این فیلم قسمت اول از یک سه گانه پرخرج در مدیوم سینمای ماست مسئله را جدیتر میکرد
سوره سینما : علیرضا سربخش گفت: در به رنگ ارغوان از خط قرمزها خوب استفاده نشده است
سوره سینما: در سالی که گذشت تعداد قابل توجهی کتاب در زمینههای گوناگون در حوزه سینما به چاپ رسید. از این میان سهم زیادی به کتب ترجمه شده اختصاص داشته و شمار کتابهای تالیفی کم بود
سوره سینما : یک فیلم نامه نویس سینمای ایران گفت : فیلم نامه نویسی در ایران دارای مشکل هست اما مشکلات این بخش خیلی بیشتر از سایر بخش های سینما نیست بلکه در همه حوزه های سینما این مشکل وجود دارد.
سوره سینما : شهاب ملت خواه نویسنده و کارگردان «شب حورا» که فیلم وی در قالب طرح اکران فرهنگی به روی پرده تعداد محدودی سینما رفت، در خصوص طرح اکران فرهنگی به اظهاراتی پرداخت
سوره سینما: «ترکش های صلح» عنوان فیلم سومین روز برنامه نمایش آثار اکران نشده علی شاه حاتمی در تالار سوره حوزه هنری است.
سوره سینما: چند وقتی است که شبکه های ماهواره ای با پخش سریال هایی با زیر نویس فارسی و جدیدا با دوبله فارسی به رقیبی برای سریال های ساخت داخل بدل شده اند . هرچند که مدیران تلویزیون جمهوری اسلامی ایران معتقدند ،کیفیت سریال های ایرانی به حدی از کیفیت و زیبایی برخوردارند که مانع عرض اندام شبکه های ماهواره ای می شوند اما باید دید این ادعا تا چه میزان مطابق با واقعیت و بازخوردهای جامعه نسبت به این تولیدات است ؟
سوره سینما: اکران فرهنگی از جمله طرحهایی بود که از ابتدای امر با موضعگیریها و علامت سوال های مختلفی روبه رو شد. با گذشت حدود چند ماه از اجرای این طرح، مدیران اجرایی و بسیاری از سینماگرانی که فیلمشان در این مدت مشمول طرح اکران فرهنگی قرار گرفت، واکنش های متفاوتی در قبال آن از خود نشان دادند. مسائلی که بررسی آنها، شاید این طرح را در رسیدن به سر منزل مقصود یاری کند
سوره سینما: فیلمهای تلویزیونی یک نیاز برای جامعه ماست اما آنچه که این فیلم ها نیاز دارند همچنان مساله سوژه، اندیشه و تحقیق است. امروزه بسیاری از تله فیلم ها به فیلم های گزارش گونه نهاد های و سازمان های دولتی تبدیل شده اند و هریک برای نشان دادن فعالیت خود با فیلم نامه ای تبلیغی و هزینه ای در حدود یک دهم فیلم های سینمایی ، فیلمی یک بار مصرف را تولید و روانه بازار می کنند اما بازهم آیا تلویزیون رقیب سینما می شود؟
سوره سینما: جواب عصبیت تماشاگران «زم هریر» را باید کسانی بدهند که پیدا و پنهان از «اخراجی ها» حمایت های مادی و معنوی و جایزه ای و رسانه ای و زبانی و عملی کردند. این هم می شود ثمره اش. و باش تا صبح دولتش بدمد!
سوره سینما: رمان چهل سالگی (نوشته ناهید طباطبایی) را خوانده بودم. از معدود رمان های معاصر هم هست که می شود خواندن آن را به دیگران سفارش کرد. اما فیلم «چهل سالگی» مثال بسیار خوبی است تا نشان دهد که برای تبدیل یک داستان به فیلمنامه باید به دانش اقتباس آشنایی داشت. به ویژه آن که رمان چهل سالگی، روایتی مدرن دارد و این، کار فیلمنامه نویس اقتباس گر را سخت تر می کند. فیلمنامه نویس اساساً به تفاوت های جهان داستان و جهان درام آگاهی ندارد
سوره سینما: «آتشکار» درباره تابو بودن وازکتومی است. و چقدر برای ما مهم است که سینما بتواند سهم خود را در فرهنگ سازی انجام دهد و مثلاً اینگونه تابوسازی ها را که هیچ ریشه ای در شرع ندارد، از بین ببرد. اما مشکل «آتشکار» در روش مطرح ساختن این مسأله است. یعنی نوع روبرو شدن با آن. این که با مسأله، به گونه ای رفتار می کند که تماشاگر را یاد امثال «وحدت» می اندازد. و این باعث می شود که با توجه به فرهنگ عمومی تماشاگر ایرانی، نه تنها تابوشکنی صورت نگیرد، بلکه حجب و حیا سبب تداوم تابوها شود